بیوگرافی و زندگینامه اش
مهران احمدی بازیگر سینما و تلویزیون متولد سال 1352 در تهران می باشد و 44 سال سن دارد.
تحصیلات : وی دارای مدرک لیسانس بازیگری تاتر از دانشگاه آزاد می باشد.
او فعالیت هنری و بازیگری خود را از سال 1373 با حضور در صحنه تاتر آغاز نمود.
وی فعالیت سینمایی خود را از سال 1385 با بازی در فیلم آدم ساخته عبدالرضا کاهانی آغاز کرد.
وی با بازی در 2 مجموعه پایتخت و آوای باران توانست به خوبی دیده شود.
ازدواج و همسر
مهران احمدی ازدواج کرده است و حاصل این ازدواج یک دختر به اسم باران می باشد.
عکس مهران احمدی و دخترش
گفت و گو با مهران احمدی
به هوای پول بازیگر نشدم
برای بازیگری پول می گیریم و باید برای نقشی که بازی می کنم زحمت بکشم. درسش را خوانده ام و حدود 23-22 سال است که در این رشته کار می کنم. من در این کار کاسب نیستم و برای سینما و بازیگری حبیبی ندوختم. هر چند ممکن است روزی بازیگری حبیب من را از پول لبریز کند اما برای آن نقشه از پیش تعیین شده ای نریختم اما از اینکه در ایران بازیگرانی که نقش های خاص و متفاوت بازی کنند، از انگشت های یک دست هم کمتر هستند،
متاسفم. همه هم اتفاقا ادعا دارند که متفاوت هستند ولی واقعا اینطور نیست. فقط اسم و فامیل شغل آنها در نقش ها عوض می شود. خودشان را مدام در نقش های متعدد تکرار می کنند؛ اسم این بازیگری نیست، پرروگری است!
هر کسی که بتواند حرف بزند، بخندد و گریه کند که اسمش بازیگر نیست. بازیگر کسی است که توانایی ایفای چند نقش متفاوت قابل باور و قانع کننده را داشته باشد. من هم برای هر نقش برنامه دارم. می روم کاراکتر واقعی آن آدم را در اطرافم پیدا می کنم تا فیزیک و روان او را درک کنم. این کار من را به درون آن شخصیت رهبری می کند. بازیگری که من سعی می کنم انجام بدهم، بازیگریِ ناخودآگاهی است و اصلا مهندسی وار نیست.
شما از آن دست بازیگرانی هستید که همه ژانرهای ملودرام، تراژیک و کمدی را بازی کرده اید. چون نقش های کمدی یک چیزی بین شخصیت و تیپ هستند، آیا ساده تر و راحت تر از نقش های دیگر ژانرها بازی می شوند؟
برعکس، بازی در کمدی سخت ترین کار دنیاست. این را من نمی گویم، همه کسانی که بازیگری را حرفه ای دنبال می کندد، می دانند نقش آفرینی در آثار کمدی خیلی سخت است. چون چیزهایی اضافه بر استعداد و تمرین و …. می خواهد. اول از همه و مهم ترین بخش این است که باید خلاقیت این که بتوانی بازیگر کمدی بشوی را داشته باشی. کمدی مولفه هایی اضافه ای بر بازی در دیگر ژانرها و گونه ها دارد. البته من تاکید کنم در این زمینه داعیه ای ندارم.
با توجه به موفقیت بازی های کمدی شما در تلویزیون و تئاتر، آیا این گونه نقش ها به شخصیت خودتان هم نزدیک تر است؟
نه فکر نمی کنم. در واقع من فکر می کنم نقش های احساسی و هیجانی به من نزدیک تر هستند. اما از این که مردم به بازی من بخندند، بی شک لذبت می برم. دوست دارم با بازی ام باعث خنده مخاطبانم بشوم؛ البته خنده ای که تو سطح باقی نماند.
خب این تعریف «سطح» و تعیین حد و مرزش کمی سخت است. برای مثال توقع و انتظار ما از سطح کمدی در سریال «پایتخت» در مقایسه با نمایش «دن کامیلو» خیلی تفاوت دارد. در تلویزیون خنداندن مردم اگر با کمی چاشنی انتقاد از مسائل روز جامعه همراه باشد، شاید توقع مخاطب را برآورده سازد. اما در تئاتر ما نیازمند آن هستیم تا به جهان بینی، ایدئولوژی و روابط پیچیده انسانی بخندیم. در این باره توضیح می دهید؟
تلویزیون مخاطب قراگیر تر و وسیع تری دارد؛ استاد دانشگاه آن را می بیند، آدم بی سواد پایش می نشیند، در یک روستای دورافتاده بیننده دارد و یک ساکن شمال شهر تهران هم تماشاگر آن است. برای همین سطح کمدی آن باید به گونه ای باشد که همه بفهمند و لذت ببرند.
در مقابل آن کسی که می آید تئاتر، بی شک سطح انتظارات فرهنگی و هنری اش بالاتر است. جایگاه تئاتر آن قدر بالاست، که در ارزیابی سطح فرهنگی هر جامعه، تعداد سالن ها و تماشاگران هنر نمایش، یک شاخص بسیار مهم به شمار می آید. با این توضیح معلوم است که در تئاتر باید حرف مهم تر، عمیق تر و بهتری بزنیم تا بتوانیم مخاطب را راضی کنیم.
شما در سه رسانه هنری متفاوت سینما، تلویزیون و تئاتر بازی کرده اید. آیا بین مخاطبان این ها تفاوتی قائل هستید؟
من مخاطبانی را که کارها را بدون غرض و مرض دنبال می کنند و جدی تر آن ها را می بینند، بیتشر دوست دارم. در واقع نه به مخاطب سطحی و نه به مخاطب روشنفکر مآب و متفرعن که از بالا به من نگاه می کند، علاقه ای ندارم. من به مخاطب چدی سینما، تلویزیون و تئاتر فکر می کنم که لازم نیست متخصص هنر هم باشند. البته سطح مخاطبان جدی تئاتر، سینما و تلویزیون با هم تفاوت دارد که طبیعی است. اما می شود برای هر عرصه مخاطبان جدی را مشخص کرد.
وقتی به شما برای کار در تلویزیون، سینما یا تئاتر پیشنهاد کار می شود، آیا شیوه برخورد شما متفاوت است؟
شیوه کشف شخصیت در هر سه رسانه و قالب تقریباً یکی است، تنها شیوه ارائه و اچرای آن خیلی فرق می کند. اجرای تئاتر با سینما و تلویزیون خیلی فرق می کند. تا کسی بازی روی صحنه را تجربه نکرده باشد، این را درک نمی کند.
منظورم در برخورد شما با متن پیشنهادی و پذیرش کار است؟
متن اولویت اول من است؛ در تئاتر، سینما و تلویزیون فرقی نمی کند. من اول باید متن را دوست داشته باشم، حرفش را بپذیرم و ببینم با چیزهایی که تو دنیا فکر می کنم و دغدغه من است، مطابقت دارد یا نه. در مرحله بعد باید ارزیابی کنم آن متن از لحاظ ساختار دراماتیک قابلیت تبدیل شدن به یک کار استاندارد را دارد یا نه. در سومین مرحله، به خود نقش فکر می کنم، این که توانمندی من در حد این نقش هست و آیا با آن چیز جدیدی برای ارائه دارم.
به شانس اعتقاد دارید؟
– شانس زاییده توانمندی هر انسانی است. تا اینجا هم که آمده ام، از روی شانس بوده است. آدم خیلی پوست کلفتی هستم چون سال ها پیش به دلیل همین دیده نشدن ها باید حذف می شدم.
بازی در سریال ها بر محبوبیت شما تاثیر گذاشته است؟
– قطعا اگر در میان مردم محبوبیتی دارم، سریال ها کمک کرده است. با وجود این که من کلا شش سریال بازی کرده ام اما مردم کوچه و بازار هنوز من را شکیب یا بهبود صدا می زنند. چند روز پیش در ماشین پشت چراغ قرمز بودم که گل فروشی اصرار کرد شیشه را پایین بکشم. گفتم گل نمی خواهم، گفت فقط می خواهم با تو عکس بگیرم و بعد هم گلی را به من هدیه داد و رفت. این استقبال ها از مردم آن قدر به من می چسبد که به ده ها جایزه از جشنواره ها می ارزد.
پس چرا بازی های بیشتری از شما در تلویزیون نمی بینیم؟
– متاسفانه این روزها سریال خوب در تلویزیون ما کمتر ساخته می شود و شاهد جرقه هایی هر چند سال یک بار هستیم. گذشته دوره ای که دو، سه سریال خوب در طول یک سال از تلویزیون پخش می شد.
مهران احمدی در برنامه دورهمی
فیلم های سینمایی مهران احمدی
۱ – کارگر ساده نیازمندیم (۱۳۹۵)
۲ – من دیوانه نیستم (۱۳۹۵)
۳ – ماحی (۱۳۹۴)
۴ – نفس (۱۳۹۴)
۵ – تگرگ و آفتاب (۱۳۹۳)
۶ – تتل و راز صندوقچه (۱۳۹۲)
۷ – تمشک (۱۳۹۲)
۸ – سیزده (۱۳۹۲)
۹ – شیار 143 (۱۳۹۲)
۱۰ – آینه شمعدون (۱۳۹۱)
۱۱ – روز روشن (۱۳۹۱)
۱۲ – بغض (۱۳۹۰)
۱۳ – یک خانواده محترم (۱۳۹۰)
۱۴ – یکی برای همه (۱۳۹۰)
۱۵ – آلزایمر (۱۳۸۹)
۱۶ – اسب حیوان نجیبی است (۱۳۸۹)
۱۷ – خواب است پروانه (۱۳۸۹)
۱۸ – سیزده 59 (۱۳۸۹)
۱۹ – صدای پای من (۱۳۸۹)
۲۰ – خوابهای دنباله دار (۱۳۸۸)
۲۱ – هیچ (۱۳۸۸)
۲۲ – آن جا (۱۳۸۷)
۲۳ – بیست (۱۳۸۷)
۲۴ – آدم (۱۳۸۵)
سریالهای مهران احمدی
1392-1393 پایتخت 3
پخش در نوروز 1393
1392 آوای باران
1392 یادآوری
1391 پایتخت 2
1390 تا ثریا
1379 روزهای مه آلود
1378 تنها در تاریکی
1375 جدال با سرنوشت
1373 تله تئاتر «انگشتری ژنرال ماسیاس»
1393 ابله
نظرات کاربران
۰